the slow science manifesto

[Nederlandse versie]

Academia undergoes radical shifts. New forms of management, financing, and goal setting change the conditions of research. In different places in the world these developments are questioned. We share many of the ideas of this movement. A slow science movement is emerging…

I. Science is not a business

Society, policies and universities underwent profound changes in the last few decades. Market laws and monetarism dominate politics and public service. Scientific and technological innovation is defined as crucial to the knowledge economy. Universities have been subjected to totally new conditions: a business model currently redirects work and working conditions towards competitive and utilitarian outputs. Research is to a considerable extent streamlined through externally defined programmes of R&D, privatized research resources and results (patents; spin offs), and–mainly quantitative–criteria of scientific ‘excellence’. Workloads have become excessive and labour contracts precarious. Curricula were ‘flexibilized’ and ‘modularized’ to enable the commodification of courses meeting individual needs.

This business model of academia, based on principles of intellectual and economic meritocracy, needs critical appraisal and resistance. The increased privatization of education and research needs to come to an end. The university should not take part in the perverse neoliberal logic of the socialisation of costs and the privatization of gains. State (and therefore tax payers) subsidized research should not be at the service of spinoffs of all sorts. Overwork and (self) exploitation of young, precarious academics should not be the norm. Contributing to the glory of corporations is not the aim of academic work. The university is neither the R&D branch of business corporations nor the endorser of a (politically supported) knowledge economy.

We call for a new constituent discussion on the basics of scientific research and education, the mission and nature of universities and the practices in research. That is the aim of this movement and this call.

II. Science at the service of society as a whole

Slow science is obviously not idle science. Neither is it science as done ‘in the past’, in some Golden Age when research and the researchers’ independence were presumably respected. The economy shifts towards postindustrial models: the so called ‘knowledge  society’. Society faces global change and systemic challenges. Universities have specific responsibilities not only because the knowledge it produces will play an indisputable part in the answers to these challenges, but also because of its position as an intergenerational institution.

The students of today and tomorrow are part of the generation which will have to actually confront what we now can hardly imagine. We deem it urgent that universities address this new responsibility and we strongly feel that this daunting task is made impossible by the one sided relationship of academia with knowledge society through the privileged channels of the knowledge economy, biased by private interests and fast science.

Slow science favours the establishment of research agendas based on the priorities of actual global challenges. Slow science is not intended to deliver ready-made answers or magic pills, as those will not work with challenges such as megacities, resources depletion and global warming, militarization and war, discrimination and racism, and our generally unsustainable development. Slow science also needs embedding in what should become a true knowledge society: a society where different kinds of knowledge, be it academic or locally embedded, are recognized as crucial components for reliable co-productive modes of knowledge production.

This involves a radical re-conception of the ethos of researchers. They cannot just accept that the only valorisation of scientific knowledge is the existing academic practices. They cannot submit to the selection mechanisms between those who ‘“know better’” from those who will have to adapt. They have to learn and teach active awareness of the way knowledge reliability is to be regained each time it aims for relevance in a new problematic environment. This also involves radically different mechanisms and procedures for the funding and evaluation of research activities.

III. Education and science for all – knowledge as commons

Education is a human right and science should be common for all. By choosing the term “slow”, we connect with other “slow” movements resisting the privatization of common concerns and the resulting bad quality of the answer to these concerns. Privatized science means fast science, that is superficial science, and in that respect often bad science. Science, like language, is not a private affair and it should not be privatized. The ‘commoning’ of science, as opposed to privatization, is one of the main goals of our movement. Sharing knowledge and increased transparency of knowledge production are keywords. Universities and university colleges should be institutions of education and (responsible) research. Both are based on a long term vision. Education should not only be subjected to the needs of the labour market, students should not only be considered as subcontractors to an individualized credit system.

The aim of academic education is in the first place to create a time-space for formation (Bildung) around subjects that matter. The link between education and research which characterizes scientific education should become an inclusive one. It should aim not only at the formation of specialists. It should transform the fact that today high numbers of people have higher education degrees into a vector in the formation of collective intelligence and imagination.

In order for specialized knowledge to become able to participate in this formation, one of the main challenges for education should be to actively couple specialization and the formation of ‘amateurs’, that is ‘connaisseurs’ of science able to discuss and mediate the contribution of such specialized knowledge to the world at large and its problems. We need the practitioners of specific scientific practices to be trained not in ‘monasteries’ protected from the noise of the world, but in ‘schools’ where they learn to situate what matters for them among the wide variety of what matters for others. The current need to deliver a growing number of scientific “products” combined with the increasing ‘precarity’ of the research contracts impedes us to reach that goal.

IV. Accountability in the knowledge society versus profitability in the knowledge economy

Academic freedom is seriously in danger not only by privatization of research and education, but also by the logic of management that has taken hold of the university. Output based assessment has lead to an irrational race to publications. The overproduction and very competitive selection systems have decreased the quality of peer review and increased the closed incestuous selection criteria, if not the temptation of fraud. Moreover these external and blind quantative selection models tend to take over autonomous, contextualized decision making. This encourages the dominance of one vision on science determined by external funding criteria and particular goals set by contractors. Ultimately these conditions shape a hostile working environment characterized by competition, hierarchy and the worst kind of meritocracy. This, in turn, undermines the possibilities for a supportive environment that facilitates other forms of knowledge creation and collective work.

Slow science accepts the principle of accountability. It rejects “fast” accountability blindly imposed by the logic of management. Slow science strives to truly deserve the trust of the wider community, which science too often claims as its due on almost religious grounds. Such trust is not compatible with a model in which competition, and the hunt for research money is the sole driving force.  Its accountability is based on taking seriously the problems of common concern in a situated, non ideological manner.

As for evaluation, which the logic of management has turned into a insuperable and overwhelming duty, slow science demands that it be relevant, that is, conceived in a way which respect for the diversity of fields and angles and sensitive to its consequences. We feel it is scandalous that universities do not even try to seriously assess the effects of present-day modes of evaluation and slavishly conform to managerial injunctions. Research agendas are submitted to these injunctions. Researchers are conditioned by industrial Human Resources management techniques and loose control over their production.

There is no encouragement, or simply no time left, for intervening in the public debate. One of the highest calls of academics, to contribute to public debates, is marginalized. The growing importance of the knowledge society is manipulated through commodification of knowledge and privatization of applications. This situation is even aggravated by the instrumentalization of scientific research by governments that finance policy research of which they want to control the communication, if not the outcome.

The quality of sound science cannot be secured in the actual conditions of the university. Slow science is open science, also in the sense of open source science. Findings in science belong to mankind not to corporations.

V. Developing other conditions and practices

The Slow Science Movement calls for an active resistance to the dominant trends of exclusive and exclusionary knowledge production. We call for the development of different conditions, and the commitment of policy makers, funders, research program managers, leaders of research organizations and individual researchers to a new deontology of the sciences. We call upon individual researchers, but also scientific associations and unions, and even departments, faculties and governors, to accept the discussion and critically assess the regimes imposed upon us. We open the discussion to develop principles, proposals and guidelines to radically reorient the course of knowledge production. We call to share proposals and experiences, to support and further develop worldwide networks struggling for slow science.

We develop here merely minimal, general conditions which must be met, before a ‘better innovation’, ‘another science’ becomes possible.

1. Publicly funded research entities have to remain public service institutions for research and knowledge oriented to enhance the commons. They cannot be submitted to private interests and goals or to the imperatives of the knowledge economy.

2. Scientific policies should recognize the specific conditions and qualities of sound science and thus provide for enough public funding to maintain independent, but responsible enquiry as the core business. Since clear boundaries between so called ‘fundamental’ and ‘applied’ science do not always exist, funding schemes should provide for a well considered balance and exchange between research on both sides of the spectrum. Research in the service and to the benefit of private property interests should be paid with private money only.

3. The research agenda should be developed in response to the great systemic challenges, the political, cultural, social, ecological and economic questions before us and contribute to changing the collective behaviour of humanity. The Slow Science Movement defends an approach to education and research that directly or indirectly fosters social and environmental justice.

4. The communication and spreading of research results is crucial in the ‘commoning’ of science. Priority is given to publishing in media that are open up to those concerned. Above all the real democratization of higher education should become a priority.

5. The ever growing publication pressure is killing large sectors of research. It is disciplining researchers, especially the young. To go against this hectic publication pressure, we propose to work towards different evaluation practices that go beyond quantitative output-models. On a research group and on an individual level we commit ourselves to refrain from publishing practices that lead to an ever increasing number of publications with limited concern for and contribution to the quality of knowledge produced.

6. Moreover it is necessary to review the publication procedures: to resist the incestuous overspecialized forms of peer review by introducing in each review an academic of another field, to increase transparency and contradiction in the designation of reviewers, to guarantee time and attention to the review, to re-equilibrate the unbalance between free labour of researchers, reviewers and editors and the profit making activities of paid contributions, publishers and subscriptions.

7. Slow science is open science also in the sense that it is open to the diversity in scientific paradigms and practices. It favours crossfertilisation in multi-, inter- and transdisciplinary practices. The  supporters of slow science therefore also agree to act as helpful referees in all matters where their peer assessment is asked for (publication, research proposals, career assessment, education and research assessments of institutions) under the conditions of transparency and contradictory procedures. By helpful referees, we mean referees respecting other approaches in sciences (as far as the internal and external criteria of scientific nature are respected) and committed to reporting in such a way that it helps those who are assessed to improve their contribution to science.

8. The labour conditions for scientific researchers have to be radically improved. We have to fight against the ‘precarity’ and ‘precariasation’ of researchers. As part of the neoliberalisation of the university, temporary and fragile contracts are predominant. There should be more legal and social protection for (young and not so young) researchers and more attention to the persistent gender inequality. We have to re-install equality and collegiality over the actual discourse on winners and losers, expert and ordinary, top and rank-and-file…

9. Fast science is and remains male science. Even if over the last decades woman have entered university in increasing numbers, often even becoming the majority in some faculties, their numbers drop quickly in academic posts and become rare in the higher functions. This is not only due to latent sexism (fast science as macho science), but also because academia is more than ever presupposing total dedication with no time off: evenings, weekends and holidays as the real working time (for reading and writing) is presupposed as standard procedure. In those circumstances women are mostly discriminated. The same goes mutatis mutandis for the colouring of academic staff. It is quintessential. We cannot go on having our mouths full of ‘internationalisation’, if we do not do a serious effort to take up the talented people of the global population at least of our own country.

10. It is the duty of researchers to be responsible citizens. When researchers commit themselves in public fora or debates or support a cause as activists, we should defend their freedom of speech and right to act. That is the political core of independent and responsible research. The slow science movement is in that respect also a solidarity movement in defence of research independency and the right to activism based on scientific insights. More precisely we defend a more direct link to society through development of situated knowledge and to resist the single path of technology driven research and development.

11. Slow science is based on a strict research ethics. Due to the ever increasing workload and the stress that comes with it, we witness an increasing fraud, secrecy and network dynamics. We will refuse to publish in order to support corporate or financial interests that run against social and environmental justice. In the same vain, we will refuse to publish in order to support political or cultural interests that run against social and environmental justice.

12. Public recognition of the limits of scientific knowledge (due to uncertainties, knowledge gaps, real world complexities) and of its unavoidable non-neutrality should also be an element of research ethics. Appropriate scientific humility creates room for decision makers to create ‘prudent’ policies and practices out of ‘scientifically founded’ insights (and to reconsider them when prompted by new scientific or practical insights).

Conclusion: slow science favours independent and critical inquiry

School (scholè) means free time, as opposed to ‘busy-ness’, to business (a-scholè). Research entities with a mandate of public knowledge production should aim at becoming universal, inclusive places, where critical debate fosters social, political, cultural, economic and environmental awareness. Science, education and research are too important, maybe especially at this moment in history, to privatise them – for the problems are huge and the stakes high. Independent science, then, should not be confused with indifferent science.

Slow science does not need grounds protected from the noise of the busy world. It needs to be protected from the rush for the fast, generally undemocratic solutions as promoted by the knowledge economy. It needs time to craft both questions and answers in demanding co-productive relation with people concerned by those questions and answers. The highest aim of scientific research and education should be and remain, to ask often difficult questions and to form critical, creative and committed people.

Science, education and research are and should remain part of the commons; exclusionary production and appropriation of knowledge is irresponsible and devastating. Or put positively: the democratisation of knowledge is imperative. We (therefore) believe mankind needs slow science, we believe (even more so) that the planet needs slow science, and finally (of utmost importance) we believe the slow science movement needs you.

[source: https://www.petities24.com/slow_science_manifesto]

---

Het Slow Science Manifest (Nederlandse versie)

[English version]

De universiteit ondergaat radicale veranderingen. Nieuwe vormen van management, financiering en beleid veranderen de context waarin academisch onderzoek moet plaatsvinden. Op heel wat plaatsen wereldwijd stellen mensen deze ontwikkelingen in vraag. Wij delen vele van de bezorgdheden en ideeën van een beweging in opmars. Een Slow Science Beweging is aan het ontstaan…

I. Wetenschap is geen ‘business’

De samenleving, de politiek en ook de universiteit ondergingen radicale veranderingen de voorbije decennia. De marktlogica domineert de politiek en de openbare dienstverlening. Wetenschappelijke en technologische innovaties worden gezien als de drijfveren van een zogenaamde kenniseconomie.

Binnen dit klimaat worden universiteiten onderworpen aan een nieuwe realiteit: een commerciële logica herdefinieert werk en werkomstandigheden aan de universiteit. Onderzoek krijgt steeds meer vorm op basis van extern opgestelde R&D programma’s, private onderzoeksfondsen en korte termijndenken. Onderzoek wordt herleid tot competitieve en utilitaristische output, onderzoekers worden beoordeeld op basis van kwantitatieve criteria van ‘wetenschappelijke excellentie’ en onderzoeksresultaten worden steeds vaker gecommercialiseerd door middel van spin offs en patenten. Excessieve werklast, precaire arbeidscontracten en flexibile, gemakkelijk vermarktbare opleidingscurricula, zijn maar enkele van de gevolgen.

Dit academisch businessmodel, gebaseerd op het principe van intellectuele en economische meritocratie, moet kritisch benaderd en gecontesteerd worden. De toenemende privatisering van  onderwijs en onderzoek moet een halt toegeroepen worden. De universiteit mag  niet meestappen in de perverse neoliberale logica die kosten socialiseert en winsten privatiseert. Het kan niet dat onderzoek gefinancierd door de staat (en bijgevolg door de belastingbetaler) ten dienste staat van allerhande spin-off bedrijven. Overwerk en (zelf)exploitatie van jonge onderzoekers in precaire statuten mogen niet de norm zijn. Bijdragen tot de verrijking van bedrijven kan niet het doel van academisch onderzoek zijn. De universiteit is geen R&D bedrijfsafdeling, noch de pleitbezorger van een (politiek ondersteunde) kenniseconomie.

Wij roepen op tot een kritisch debat over de fundamenten van universitair onderzoek en onderwijs, over de missie en rol van de universiteit.

II. Wetenschap ten dienste van de samenleving

Slow science staat uiteraard niet voor luie of passieve wetenschap. Noch verwijst de benaming naar de manier waarop wetenschap werd beoefend in een ver, geromantiseerd verleden waarin de onafhankelijkheid van de wetenschap en wetenschappers zogezegd nog gerespecteerd werden. De economie verschuift naar een post-industriëel model: de zogenaamde  kenniseconomie. De samenleving wordt geconfronteerd met globale veranderingen en systemische uitdagingen. Universiteiten dragen hier een substantiële verantwoordelijkheid. Ten eerste produceren ze kennis die mee bepaalt welk soort antwoorden geformuleerd worden op deze globale uitdagingen. Daarnaast is de universiteit een inter-generationele instelling. De studenten van vandaag en morgen vormen de generatie die geconfronteerd zal worden met een realiteit die we ons nu nauwelijks kunnen voorstellen. Wij achten het noodzakelijk en dringend dat universiteiten hun verantwoordelijkheid hierin opnemen. De eenzijdige relatie van de universiteit met met ‘fast science’, met de kenniseconomie, die sterk uitgaat van privébelangen, bemoeilijkt dit.

Slow Science pleit voor het ontwikkelen van onderzoeksagenda’s die uitgaan van de huidige en toekomstige mondiale uitdagingen. Slow Science heeft niet de bedoeling om pasklare antwoorden te formuleren of wondermiddelen uit te vinden omdat deze niet zullen werken voor grootschalige uitdagingen zoals megasteden, klimaatopwarming, militarisering en oorlog, discriminatie en racisme en het algehele gebrek aan duurzaamheid binnen ons economisch groeimodel. Deze complexe problemen vereisen complexe oplossingen. Slow Science moet zich dan ook inbedden in een echte kennismaatschappij, zijnde een maatschappij waar verschillende vormen van kennis, Zowel academische als ‘gesitueerde’, lokaal verankerde kennis, moeten worden erkend als noodzakelijke elementen voor een betrouwbare en complementaire kennisproductie.

Dit vereist een radicale herdenking van het onderzoekers-ethos. Wij kunnen niet langer aanvaarden dat de bestaande academische praktijken de enige manier zijn om wetenschappelijke onderzoek  te valoriseren. Wij mogen ons niet langer onderwerpen aan de scheiding tussen diegenen die het “beter weten” en diegenen die zich moeten aanpassen. Wij moeten inzien dat de betrouwbaarheid van wetenschappelijke kennis in elke context waar ze wil gelden, telkens opnieuw moet afgedwongen worden. Dit impliceert de noodzaak voor de ontwikkeling van fundamenteel andere financieringsmechanismen en evaluatiecriteria voor onderzoeksactiviteiten.

III. Onderwijs en wetenschap voor iedereen. Kennis als gemeengoed

Het recht op onderwijs is een mensenrecht en wetenschap zou gemeengoed moeten zijn voor iedereen. Door te kiezen voor de term “slow” sluiten we ons aan bij andere “slow movements” die zich verzetten tegen de privatisering van collectieve problemen  en de gebrekkige oplossingen die er bijgevolg voor geformuleerd worden. Geprivatiseerde wetenschap is snelle, oppervlakkige en bijgevolg slechte wetenschap. Wetenschap is net zoals taal geen private aangelegenheid en mag bijgevolg niet geprivatiseerd worden. Van wetenschap opnieuw een gemeengoed maken is één van de voornaamste doelstellingen van onze beweging. Kennis delen, publiek maken en kennisproductie zo transparant mogelijk maken zijn daarbij sleutelbegrippen. Universiteiten en hogescholen zouden instellingen moeten zijn die kwaliteitsvol onderwijs aanbieden en verantwoord onderzoek afleveren, beide gestoeld op een duurzame langetermijnvisie. Onderwijs zou niet alleen moeten onderworpen worden aan de noden van de arbeidsmarkt en studenten zouden niet mogen beschouwd worden als onderaannemers in een geïndividualiseerd credit-systeem.

Het voornaamste doel van academisch onderwijs is het creëren van tijd en ruimte voor vorming (Bildung) op basis van relevante thema’s en onderwerpen. De relatie tussen onderwijs en onderzoek zou een inclusieve relatie moeten worden, die niet enkel gericht is op het vormen van “specialisten”. Het onderwijs zou actief moeten inspelen op de steeds groter wordende groep van mensen met een diploma hoger onderwijs en zo een vector worden van  collectieve intelligentie en verbeelding. .

Eén van de voornaamste uitdagingen voor het academisch onderwijs ligt dan ook in het verzoenen van specialisatie met het vormen van ‘amateurs’. Deze ‘Amateurs’ zijn ‘kenners’ van de wetenschap die in staat zijn om de betrouwbaarheid en relevantie van gespecialiseerde vakkennis te bediscussiëren en te mediëren naar de buitenwereld en zijn problemen. Wetenschappers en onderzoekers behoren we niet te vormen in kloosters waar ze afgeschermd worden van het lawaai van de buitenwereld, maar in ‘scholen’ waar ze leren om wat belangrijk is voor hen te situeren binnen wat belangrijk is voor anderen. De huidige focus op het afleveren van zoveel mogelijk academische output, gecombineerd met een toenemende precarisering van de arbeidscontracten van onderzoekers, maakt het praktisch onmogelijk om deze belangrijke taak te vervullen.

IV. Aansprakelijkheid in de kennissamenleving versus rentabiliteit in de kenniseconomie

Naast de privatisering van onderzoek en onderwijs, is het evenzeer de managementlogica binnen de universiteiten, die de academische vrijheid in toenemende mate bedreigt. Op output gebaseerde evaluatiecriteria hebben geleid tot een irrationele race naar zoveel mogelijk publicaties. Deze overproductie en de competitieve aard van de selectiecriteria hebben de kwaliteit van peer review doen afnemen en de gesloten, incestueuze selectiecriteria doen toenemen, als ze al geen  fraude in hand werken. De dominantie van deze externe en kwantitatieve selectiemodellen belemmert bovendien de mogelijkheid om op een autonome en beredeneerde wijze beslissingen te nemen. Dit bevordert de dominantie van een visie op wetenschap, die bepaald wordt door externe financieringscriteria en specifieke doelstellingen omschreven door de opdrachtgevers. Deze omstandigheden creëren een vijandige werkomgeving die gekarakteriseerd wordt door competitie, hiërarchie en meritocratie. Dit ondermijnt op zijn beurt de mogelijkheid tot het scheppen van een werkomgeving die andere vormen van kennisproductie en collectief werk faciliteert.

Slow Science aanvaardt uiteraard het principe van ‘accountability’, verantwoordelijkheid en evaluatie, maar het verwerpt de snelle ‘boekhouders-afrekeningen’ die een managementlogica ons oplegt. Slow Science streeft ernaar het vertrouwen te winnen van het breder publiek, hetgeen door de wetenschap vaak onterecht beschouwd wordt als een vanzelfsprekend recht, op bijna religieuze gronden. Dit vertrouwen kan niet opgebouwd worden in een onderzoeksklimaat waarin competitie en de jacht op onderzoeksfondsen de enige drijvende kracht zijn. De aansprakelijkheid die Slow Science voorop stelt, is gebaseerd op het ernstig nemen van de gemeenschappelijke problemen op een gesitueerde, niet-ideologische manier.

Evaluatie is door de managementlogica in een onoverkomelijke en niet aflatende taak veranderd. Slow Science eist relevante evaluatiemechanismen. Hiermee bedoelen we evaluatiemechanismen die  een diversiteit van disciplines en invalshoeken respecteren en die gevoelig zijn voor consequenties van die diversiteit. Wij vinden het schandalig dat universiteiten niet eens een poging doen om de effecten van de huidige evaluatiemethodes ernstig te beoordelen en zich slaafs blijven onderwerpen aan managementbemoeienissen. Ook onderzoeksagenda’s worden onderworpen aan deze bemoeienissen. Onderzoekers worden geconditioneerd door human resource management-technieken en  verliezen steeds meer de controle over hun eigen productie.

Deelnemen aan het publieke debat wordt niet gestimuleerd. Of er is gewoon geen tijd meer voor.  Eén van de voornaamste taken van een academicus, bij te dragen aan het publieke debat, wordt hierdoor gemarginaliseerd. Het toenemende belang van kennis in een kennismaatschappij wordt gekaapt door de vermarkting van kennis en de privatisering van toepassingen. Deze situatie wordt nog verergerd door door de instrumentalisering van wetenschappelijk onderzoek door overheden: ze financieren beleidsonderzoek waarvan ze de communicatie willen controleren, en soms zelfs de resultaten.

De kwaliteit van een gezonde wetenschap kan niet gegarandeerd worden binnen het huidige universitaire klimaat. Slow Science staat voor een open en toegankelijke wetenschap, ook in de zin van  open source-wetenschap. De resultaten van wetenschappelijk onderzoek horen toe aan de mensheid, niet aan bedrijven.

V. Het ontwikkelen van andere modellen en praktijken

De Slow Science-beweging roept op tot een actief verzet tegen de dominante trend van exclusieve en geprivatiseerde  kennisproductie. Wij pleiten voor het creëren van nieuwe en betere modellen en  roepen beleidsmakers, sponsors, onderzoeksmanagers,  directies van onderzoeksgroepen en individuele onderzoekers op tot een nieuwe wetenschappelijke deontologie. Wij roepen individuele onderzoekers, maar ook universitaire instellingen, vakbonden, vakgroepen, faculteiten en beleidsmakers op om het debat aan te gaan en om een kritische evaluatie te maken van de huidige bestuursrealiteit aan de universiteit. Wij openen de discussie en stellen voor om radicaal andere principes en richtlijnen te introduceren die een nieuwe wind laten waaien en de kennisproductie een radicaal nieuwe wending geven. Wij roepen iedereen op om voorstellen en ervaringen te delen, om de wereldwijde slow science-netwerken te ondersteunen en verder te ontwikkelen.

Wij schetsen hier slechts enkele minimale, algemene voorwaarden die moeten zijn vervuld voor een ‘andere wetenschap’ mogelijk wordt.

1. Publiek gefinancierde onderzoeksinstellingen moeten publieke dienstverlenende instellingen voor onderwijs en onderzoek blijven, gericht op het vergroten van de ‘commons’, van kennis als gemeengoed. Zij mogen niet onderworpen worden aan private belangen of de dictaten van de kenniseconomie.

2. Het wetenschapsbeleid moet de specifieke voorwaarden en kwaliteiten van gezonde wetenschap erkennen en voldoende publieke middelen voorzien zodat onafhankelijk, maar verantwoord onderzoek de kernactiviteit van de universiteit kan blijven. Aangezien de grenzen tussen zogenaamd fundamenteel onderzoek en zogenaamd toegepast onderzoek niet altijd even duidelijk zijn, moet de financiering het evenwicht tussen beide componenten bewaren en uitwisseling bevorderen. Onderzoek dat louter ten dienste staat van private belangen, mag enkel gefinancierd worden met private fondsen.

3. De onderzoeksagenda moet uitgebouwd worden op basis van de systemische uitdagingen en de politieke, culturele, sociale, ecologische, en economische problemen die ons te wachten staan en bijdragen aan de verandering van het collectief gedrag van de mensheid. De Slow Science beweging pleit voor een visie op onderzoek en onderwijs die direct of indirect bijdraagt tot sociale en ecologische rechtvaardigheid.

4. Het publiek maken van onderzoeksresultaten is een cruciale stap als we van wetenschap opnieuw een gemeengoed willen maken. Publiceren in media die toegankelijk zijn voor het betrokken publiek is van prioritair belang.

5. De steeds toenemende publicatiedruk verstikt grote onderzoekssectoren. Het disciplineert onderzoekers, vooral de jonge onderzoekers. Om in te gaan tegen deze publicatiemanie, stellen we een alternatieve evaluatiepraktijk voor die verder gaat dan louter kwantitatieve outputmodellen. Op niveau van de vakgroep en op individueel niveau engageren we ons ertoe om niet bij te dragen tot publicatiepraktijken die leiden tot een toenemend aantal kwaliteitsloze publicaties.

6. Het is noodzakelijk om de publicatieprocedures te herzien: incestueuze, overgespecialiseerde vormen van peer review moeten een halt toegeroepen worden. Dit kan door in elke review een wetenschapper van een andere discipline te betrekken, door de transparantie en tegenspraak te verhogen in het aanstellen van reviewers, door voldoende tijd te voorzien en de nodige aandacht te besteden aan de review. De onevenwichtige situatie waarbij onderzoekers, reviewers en editors hun arbeid gratis aanbieden terwijl grote uitgevers winst maken op basis van lidmaatschappen van academische tijdschriften, moet worden rechtgetrokken.

7. Slow Science is open wetenschap, in die zin dat ze openstaat voor diversiteit binnen wetenschappelijke paradigma’s en praktijken. Slow Science pleit voor kruisbestuiving in multi-, inter- en transdisciplinaire onderzoekspraktijken. De aanhangers van Slow Science  bieden dan ook graag hun diensten aan als hulpvaardige referenten (wanneer ze gevraagd worden voor peer reviews van onderzoeksvoorstellen, publicaties, onderwijsevaluaties, carrière-evaluaties, etc.) op voorwaarde dat het gaat om transparante en tegensprekelijke procedures. Met hulpvaardige referent bedoelen we referenten die andere benaderingen binnen de wetenschappen respecteren (voorzover de interne en externe criteria van wetenschappelijkheid zijn vervuld) en zich ertoe verbinden om evaluaties te schrijven die de betrokkenen helpen om hun bijdrage tot de wetenschap te verbeteren.

8. De arbeidsvoorwaarden voor onderzoekers moeten ingrijpend verbeterd worden. De precarisering van onderzoekers moet een halt toegeroepen worden. Als gevolg van de neoliberalisering van de universiteit, overheersen vandaag de dag de tijdelijke en onzekere contracten. Er moet meer juridische en sociale bescherming komen voor (jonge en niet zo jonge) onderzoekers. Gelijkwaardigheid en collegialiteit moeten opnieuw de bovenhand halen op het huidige discours van winnaars en verliezers, excellentie en middelmatigheid.

9. Fast science is en blijft een mannenzaak. Hoewel vrouwen de voorbije decennia hun opmars hebben gemaakt aan de universiteit en in sommige faculteiten zelfs de meerderheid van de studenten vertegenwoordigen, blijven ze ondervertegenwoordigd op academische posten en bijna onzichtbaar in hogere functies. Dit is niet alleen te wijten aan een latent seksisme (fast science als macho science), maar ook omdat werken aan de universiteit meer en meer totale toewijding veronderstelt  met weinig of geen vrije tijd: avonden, weekends en vakanties worden steeds vaker de enige momenten waarin het “echte” academische werk kan verricht worden (lezen en schrijven). In dergelijke omstandigheden zijn het meestal vrouwen die het onderspit moeten delven en gediscrimineerd worden. Hetzelfde geldt mutatis mutandis voor de noodzakelijke verkleuring van het academisch personeel. Deze is essentieel. Het kan niet zijn dat we de mond vol hebben van “internationalisering” zonder dat er inspanningen geleverd worden om getalenteerde mensen van de wereldbevolking kansen te bieden, te beginnen met de jonge mensen van vreemde origine uit eigen land.

10. Het is de plicht van onderzoekers om verantwoordelijke burgers te zijn. Wanneer academici stelling nemen in het maatschappelijk debat of als activisten een bepaalde zaak verdedigen, moeten wij hun recht op vrije meningsuiting en hun recht op activisme verdedigen. Dit is het politieke fundament van onafhankelijk en verantwoordelijk onderzoek. De Slow Science-beweging is in dat opzicht ook een solidariteitsbeweging ter verdediging van het recht op onafhankelijk onderzoek en activisme, dat vaak gevoed wordt door wetenschappelijke inzichten. We pleiten dan ook voor een wetenschap die sterke banden aangaat met de samenleving op basis van ‘gesitueerde'(lokaal verankerde) kennis en we verwerpen het monopolie van door technologie aangedreven R&D.

11. Slow Science is gegrond in een strikte onderzoeksethiek. Door de steeds toenemende werklast en de stress die hiermee gepaard gaat, is er steeds vaker sprake van fraude en gebrek aan transparantie. We weigeren te publiceren ten dienste van commerciële of financiële, politieke  of culturele  belangen die indruisen tegen de principes van sociale en ecologische rechtvaardigheid.

12. Erkenning van de limieten van wetenschappelijke kennis (omwille van onzekerheden, gaten in de kennis, en de complexiteiten van de echte wereld) moet deel uitmaken van de onderzoeksethiek. De illusie van neutraliteit moeten we achter ons laten. Deze wetenschappelijke nederigheid creëert meer ruimte voor beleidsmakers om een voorzichtig beleid uit te stippelen op basis van wetenschappelijk gefundeerde inzichten (dat ten gepaste tijde kan bijgestuurd worden indien er nieuwe wetenschappelijke inzichten opduiken).

Conclusie: Slow Science bevordert onafhankelijk en kritisch onderzoek

School (scholè) betekent vrije tijd, in tegenstelling tot bezigheid, busyness (ascholè).  Onderzoeksinstellingen met een mandaat om publieke kennis te produceren moeten universele, inclusieve ruimtes zijn, waar kritisch debat sociale, politieke, culturele en ecologische bewustwording aanwakkert. Gezien de maatschappelijke uitdagingen waar we voor staan, zijn wetenschap, onderwijs en onderzoek te belangrijk om overgelaten te worden aan de wetten van de “vrije” markt. Onafhankelijke wetenschap mag niet verward worden met onverschillige wetenschap.

Slow Science moet niet afgeschermd worden van het lawaai en de kritiek van de buitenwereld, maar moet wel beschermd worden tegen de drang om snelle, ondemocratische oplossingen naar voor te schuiven zoals die worden gedicteerd door de kenniseconomie. Het vergt tijd om onderzoeksvragen en antwoorden te formuleren in een veeleisende samenspraak met betrokkenen. Het voornaamste doel van wetenschappelijk onderzoek en onderwijs is en blijft het stellen van vaak moeilijke vragen en het vormen van kritische, creatieve en geëngageerde mensen.

Wetenschap, onderwijs en onderzoek moeten deel blijven uitmaken van het gemeengoed van de mensheid. Exclusieve productie en toe-eigening van kennis zijn onverantwoord en verwoestend. Om het positiever te stellen: de democratisering van kennis is noodzakelijk. Wij geloven (daarom) dat de mensheid Slow Science nodig heeft, wij geloven (nog meer) dat de de planeet Slow Science nodig heeft, en ten slotte (van uiterst belang) geloven we dat de Slow Science beweging u nodig heeft.